متخصص پزشكی خانواده تاكید كرد؛

اهمیت فناوری اطلاعات در برنامه مراقبت های بهداشتی و پزشکی خانواده

به گزارش مستر لمون، یک متخصص پزشکی خانواده، در ارتباط با اهمیت فناوری اطلاعات در برنامه مراقبت های بهداشتی و پزشکی خانواده، توضیحات جامعی عرضه داد.

به گزارش مستر لمون به نقل از مهر، ابراهیم نوری گوشکی متخصص پزشکی خانواده، نوشت: پیشینه سیاست گذاری در حوزه پزشکی خانواده و انجام مراقبت های بهداشتی اولیه در جهان به سال ۱۹۴۲ (انگلیس) و در ایران به سال ۱۹۷۱ (۱۳۵۰ هجری شمسی) بر می گردد. در کشور ما ایران، سیستم سلامت زیرساخت قوی در کنترل بیماریها دارد. در سال ۱۳۶۴ طرح زیربنایی گسترش شبکه های بهداشتی و درمانی در ایران آغاز شد. در سال ۱۳۸۴ طرح پزشکی خانواده روستایی و در سال ۱۳۹۱ طرح پزشکی خانواده شهری فارس و مازندران اجرائی گردید. پزشک خانواده به عنوان مسئول نخستین سطح تماس با مردم و بیماران؛ دارای مهارت های لازم در حوزه غربالگری، تشخیص و درمان بیماران، مهارت های ارتباطی و توان تحلیل و بررسی ابعاد روانی اجتماعی و اقتصادی مؤثر بر سلامت است. بدین سبب طبق نظر سازمان جهانی پزشکان خانواده (WONCA)؛ یکی از با اهمیت ترین وظایف پزشک خانواده، ارائه خدمات و مراقبت های اولیه بهداشتی است. مراقبت های اولیه را به عنوان "ارائه خدمات مراقبت های بهداشتی یکپارچه و قابل دسترس توسط پزشکانی که مسئول رسیدگی به اکثریت بزرگی از نیازهای بهداشتی شخصی، توسعه مشارکت پایدار با بیماران، و تمرین در حوزه خانواده و جامعه هستند" تعریف می شود. مراقبت های اولیه شامل هفت خاصیت هستند: دسترسی، هماهنگی، مراقبت پایدار، جامعیت، مشارکت با بیماران، شخص محور، ادغام. برآوردها از آن حکایت می کند که ۲۹ درصد از خطاهای پزشکی خانواده مربوط به مدیریت اطلاعات سلامت است. برای حرکت به سمت بهبود ارائه مراقبت های بهداشتی و در عین حال ارتقای پیشرفت های در رابطه با سلامت، پیشنهادهای ارزشی جدیدی که از یک نوآوری پیشگیری کننده، پیش بینی کننده، شخصی سازی شده و مشارکتی حمایت می کنند، بسیار مورد نیاز است. طرح پزشک خانواده با اجرای پرونده الکترونیک سلامت (EHR) مؤثرتر است، در این عصر الکترونیک، مراقبت های بهداشتی سازمان یافته، درمان های تخصصی، مضیقه بودجه عمومی، تقلب های هویتی، مطالبات سخت بیمه ای و تقاضای دولت ها برای حفظ امنیت اطلاعات محرمانه بیماران منجر به بکارگیری تکنولوژی جدید پرونده الکترونیک سلامت در طرح پزشک خانواده شده است. پرونده الکترونیک سلامت مجموعه ای سیستماتیک از اطلاعات سلامت بیمار و جمعیت است که بصورت الکترونیکی در قالب دیجیتال ذخیره می شود و شامل طیف وسیعی از داده ها، همچون جمعیت شناسی، سابقه پزشکی، دارو و آلرژی، وضعیت ایمن سازی، نتایج آزمایشات آزمایشگاهی، تصاویر رادیولوژی، علایم حیاتی، آمار شخصی مانند سن و وزن و اطلاعات صورتحساب باشد. پرونده الکترونیک سلامت (EHR) مجموعه ای طولانی از اطلاعات سلامت الکترونیکی بیماران یا جمعیت های فردی است. EMR، در مقابل، پرونده الکترونیک پزشکی بیمار است که توسط ارائه دهندگان برای برخوردهای خاص در بیمارستان ها و محیط های سرپایی ایجاد می شود و می تواند به عنوان یک منبع داده برای EHR عمل کند. پرونده سلامت شخصی (PHR) یک برنامه الکترونیکی برای ثبت داده های پزشکی شخصی است که هر بیمار آنرا کنترل می کند و ممکنست در اختیار ارائه دهندگان سلامت قرار دهد. استفاده از فناوری های دیجیتال برای سلامت، که به آن سلامت الکترونیک نیز می گویند، انقلابی در شیوه تشخیص، درمان و مدیریت سلامت و بیماری به وجود آورده است. سلامت الکترونیک که به عنوان «استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در پشتیبانی از حوزه های سلامت و در رابطه با سلامت» تعریف می شود، طیف وسیعی از فناوری ها و خدمات سلامت دیجیتال، همچون برنامه های تلفن هوشمند، نظارت ازراه دور، پوشیدنی های هوشمند، پورتال های بیمار و پرونده الکترونیکی بیماران را در بر می گیرد. سلامت دیجیتال با افزایش دسترسی و راحتی برای بیماران و در عین حال بهبود نتایج بیمار و افزایش رابطه پزشک و بیمار، پزشکی خانواده را متحول کرده است. بدون شک این مسابقه ای است که در بهشت تولید شده است که در سالهای آینده، انقلابی در ارائه مراقبت های بهداشتی خواهد داشت. انطباق با الزامات مقررات عمومی صیانت از داده ها ایجاب می کند که داده های بهداشتی و شخصی به روشی ایمن مدیریت شوند. همان تعهد بقراط به "اول، لطمه نرسانید(Primum non nocere)". هرچه افراد بیشتری به داده ها دسترسی داشته باشند، خطر نشت، چه عمدی یا غیرعمدی، بیشتر می شود. یکی از ابعاد حکمرانی خوب در نظام سلامت، مشارکت و افزایش سواد سلامت مردم است. مداخلات سلامت دیجیتال که طراحی مشترک را در نظر نمی گیرند، می توانند منجر به مشکلات عدم مشارکت و ثبت نام شوند که تأثیر نامطلوبی بر مرحله اجرا دارد. سواد سلامت به توانایی یک فرد برای دسترسی، درک، پردازش و استفاده از اطلاعات و خدمات مورد نیاز برای تصمیم گیری در مورد سلامت اشاره دارد. EHL(سواد سلامت الکترونیک یا دیجیتال) کافی به افراد امکان می دهد در دسترس بودن اطلاعات بهداشتی را بالا برند، که دانش سلامتی آنها را بهبود می بخشد و منجر به نتایج مثبت می شود، همچون درک بهتر وضعیت پزشکی، افزایش توانمندی، خود مدیریتی مؤثرتر و ارتباط بهتر با متخصصان مراقبت های بهداشتی. ۷ حوزه EHL (سواد سلامت الکترونیک یا دیجیتال) تعریف شده که به شرح زیر است: توانایی پردازش اطلاعات بهداشتی، مشارکت در سلامت خود، توانایی تعامل فعال با خدمات دیجیتال، احساس امنیت، انگیزه تعامل با خدمات دیجیتال، دسترسی به خدمات دیجیتالی که فعال می باشند و خدمات دیجیتال متناسب با نیازهای فرد. مزیت های پرونده الکترونیک سلامت: مراقبت شخص محور، افزایش استخراج و تفسیر و اولویت بندی اطلاعات حیاتی سلامت برای بیماران، تبادل اطلاعات پیشرفته برای هماهنگی مراقبت در میان پزشکان، مشارکت بیشتر بیمار، ابزارهای مدیریت جمعیت برای ارائه مراقبت، کاهش بار اسناد و مدارک، ادغام بهتر مراقبت در سراسر تنظیمات، مراقبت بهتر، کاهش نابرابری ها، مقرون به صرفه بودن، بهبود رضایت بیمار، کاهش فرسودگی شغلی، سهولت استفاده / مستندسازی / دسترسی، مستندات واضح تر و خواناتر، خوانایی و روان بودن رکوردهایی که قابل ویرایش / تغییر و ردیابی هستند، بهبود قابلیت بازیابی و افزایش دقت و کامل بودن رکورد، صرفه جویی در زمان، افزایش ایمنی بیمار، کاهش خطاهای پزشکی، دسترسی مفید و دقیق و بموقع به اطلاعات، مزایای پرونده الکترونیک سلامت شامل بهبود استراتژی های بالینی، کاهش آزمایش های پزشکی تکراری، ارتقای سلامت، و بهبود توزیع خدمات بهداشتی پیشگیرانه است. موانع پذیرش فناوری اطلاعات، خصوصاً برای پرونده الکترونیک سلامت: عدم مشارکت کاربران نهایی، عدم تعامل بین بیماران و پرسنل، هزینه های بالا، ادغام دشوار سیستم ها، فقدان دستورالعمل های ملی، دسترسی کنترل نشده به داده های بیماران، مکانیسم پرداخت هزینه های درمان، عدم رعایت حقوق بیماران در تبادل اطلاعات، عدم فرهنگ سازی در میان مردم، مقاومت فرهنگی در مقابل آن، کمبود شبکه ها و تجهیزات یکپارچه، کمبود نیروی انسانی متخصص، ضعف برنامه ریزی، ضعف توسعه منابع انسانی، نگرانی درباب امنیت اطلاعات، هزینه بالای اجرای طرح، عدم همکاری پزشک و بیمار، پایین بودن سطح سواد اطلاعاتی بیماران، عدم حمایت مالی دولت، عدم اثربخشی سازمان های بیمه گر، هزینه ها و پرداخت از جیب مردم، مدیران ناکارآمد، عدم استفاده از نخبگان، اجرای انفرادی و بدون مشارکت ذی نفعان، عملکرد ضعیف، مشکلات فنی، افزایش بار اداری، احساسات منفی پزشک، کاهش ارتباطات گردش کار، فرسودگی شغلی پزشک، آموزش ناکافی کاربران و بیماران، مشکلات نرم افزاری، عدم نظارت مؤثر و کیفی، سطح سواد پایین، مشکلات فنی. پروسه اجرای پرونده الکترونیک سلامت طولانی و پرهزینه است، بدین سبب مهمست که آنرا به درستی انجام دهیم، اطمینان حاصل نماییم که مطابق انتظار است، و بتوانیم سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی را که ممکنست سفر تحول دیجیتال را شروع کنند، آگاه نماییم. سفارش هایی برای طراحی و پیاده سازی پرونده الکترونیک سلامت: آماده سازی و پشتیبانی کاربر، طراحی سیستم هدفمند برمبنای نیازهای کاربر برای تسهیل و ترویج تعامل طولانی مدت کاربر، سودمندی، رضایت کاربر، سواد دیجیتال و موفقیت در اجرا، طراحی اجتماعی فنی، فرهنگ سازی، زیرساخت و اینترنت پایدار، استفاده از هوش مصنوعی، حفظ حریم خصوصی داده ها، مدیریت کلان داده، مشارکت ذی نفعان، حکمرانی خوب، مزایای ملموس و قابل قبول، عادلانه بودن، امن بودن، هماهنگی سازمانی، مدیران قوی، انعطاف پذیری پلتفرم ها، مدل عملیاتی، سرمایه گذاری، ادغام و پشتیبانی از کسب وکار، پشتیبانی از تیم های بین حرفه ای، تصمیم گیری و اقدام، ادغام ارائه مراقبت در سراسر سیستم ها و جوامع، کاهش حجم کار در مراقبت های اولیه و سیستم های بهداشتی. فناوری های دیجیتال به ابزار ضروری تبدیل می شوند که در آن درک متفاوت از ارائه مراقبت های بهداشتی توجه را از بیماری به سلامت و از واکنش به پیشگیری سوق می دهد. با اینحال در تبدیل شدن به مراقبت های دیجیتال؛ توجه به محرک های اولیه در مراقبت های بهداشتی، اهمیت شفافیت، یکپارچگی، باز بودن، معنا شناسی واضح و قابلیت همکاری ضرورت دارد. هدف نهایی تحقق این چشم اندازها در منظری است که بیمار محور، پیشگیرانه، پیش بینی کننده و فعال باشد. پذیرش و گسترش فناوری های نوین اغلب به علت پیچیدگی با شکست مواجه می شوند. آگاهی از پیچیدگی دامنه خاص یک پروژه فناوری می تواند به ذی نفعان کمک نماید تا بطور انطباقی پاسخ دهند، پیچیدگی را کم کند و توانایی خودرا برای مدیریت پیچیدگی تقویت کند. مدیران در سطوح مختلف سازمان ها نقش حیاتی در تغییر سازمان ایفا می کنند. دگرگونی دیجیتالی یکی از شکل های چنین تغییرات سازمانی را نشان میدهد و مدیران را ملزم می کند که از انواع شایستگی های مدیریتی، مانند شایستگی های انفورماتیک، برای مدیریت موفقیت آمیز خدمات دیجیتال برخوردار باشند. شایستگی شامل مهارت ها، دانش، نگرش ها، ارزش ها و عملکرد است. شایستگی های مدیریتی باید بطور مداوم صورت گیرد، برای اینکه دیجیتالی شدن بطور مداوم درحال شکل دادن به حوزه مراقبت های بهداشتی است. میزان داده های تولید شده و ضبط شده بطور تصاعدی درحال رشد است و می توان از آن برای آموزش مدلهای هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای نظارت بر شرایط سلامت، ارائه پشتیبانی تشخیصی دقیق تر، امکان هشدارهای اولیه برای موارد اضطراری بهداشتی، پشتیبانی از تصمیم گیری بالینی و نظارت بر وضعیت عملکرد و ایمنی راهکارهای دیجیتال استفاده نمود. همه این ها در کنار هم یک پیشنهاد ارزشی قابل تشخیص همچون ارائه بینش ها و سفارش های بهداشتی شخصی برای بیمار در آینده نزدیک ایجاد می کنند. دیجیتالی سازی مقرر است تأثیر عمیقی بر ارائه، کیفیت، کارایی و نتایج مراقبت های بهداشتی اولیه داشته باشد و برای پاسخ به بحران های بزرگی مانند همه گیری COVID-19 ضرورت دارد. ارتباط نزدیک بین بیماران و پزشکان خانواده و اعتماد به پزشک مربوطه، محرک های اصلی پذیرش فناوری و تمایل به استفاده از آنست. بر این اساس، دعوت پیشگیرانه پزشک برای ترتیب دادن یک قرار ملاقات دیجیتالی می تواند بطور بالقوه به اهداف استفاده بالاتری برسد. دلیلهای زیادی وجود دارد که کوشش های قبلی برای تحول دیجیتال شکست خورده است: ارزش نهایی در مقایسه با تلاش صرف شده پایین است، عدم دخالت در پروسه تغییر، شک و تردید نسبت به فناوری جدید، مقاومت و عدم الهام پذیری. شرایطی که باید برای انجام یک تحول دیجیتال موفق با نتایج پایدار برآورده شود: ایجاد انگیزه در افراد برای تعهد، فرهنگ سازی، پایلوت برای ارزیابی، رهبری برای تغییر، ارتباط برقرار کردن جهت فهماندن، مشارکت دادن افراد در خط مقدم، استراتژی دیجیتالی شدن و ادغام، به عنوان یک سرمایه گذاری دیدن. مراقبت های بهداشتی در مقایسه با سایر مشاغل در دیجیتالی شدن بسیار عقب است. ذی نفعان در پزشکی دیجیتال: بیماران، ارائه دهندگان مراقبت های بالینی، پزشکان، پژوهشگران مراقبت های بهداشتی، تنظیم کننده ها و پرداخت کنندگان، توسعه دهندگان محصولات پزشکی سنتی (غیر نرم افزاری)، متخصصان، دانشمندان داده، مهندسان، سرمایه گذاران. مراحل تحول دیجیتال در مراقبت های بهداشتی: انجام دادن تحقیقات پایه، نیازسنجی، انتخاب تیم فنی، ساختن نقشه راه فناوری و فرایند، اجرا و تحویل، اطمینان از انجام پشتیبانی مداوم و خدمات فنی. ساختن سیستم های ایمن تر برای مراقبت بهتر، خاصیت های کلیدی سلامت دیجیتال ایمن را توصیف می کند. بیشتر سیستم های امروزی این استانداردهای اولیه را رعایت نمی کنند. همه گیری کووید ۱۹، تغییرات سریعی را در سلامت دیجیتال در تمام مراقبت های اولیه ایجاد کرد: مقررات سختگیرانه در مورد پلتفرم های بهداشت ازراه دور کم شد. مقررات سختگیرانه در مورد مستندات ویزیت های بهداشتی ازراه دور و قوانینی در مورد این که چه کسی می تواند توسط کدام پزشک ویزیت شود، کم شد. پرداخت برای ویزیت های بهداشتی ازراه دور، همچون ویزیت های فقط صوتی بوسیله تلفن، برابر با ویزیت های حضوری (برابری پرداخت)، انجام شد. ابزارهایی مانند پورتال های بیمار که به افراد کمک می نماید به اطلاعات یکپارچه دسترسی پیدا کنند دارای پنج خاصیت اساسی هستند. آنها باید: پیوند به اطلاعات بالینی موجود و جامع، به بیماران و خانواده ها اجازه می دهد اطلاعاتی را که فقط خودشان می دانند وارد کنند (ارزش ها، ترجیحات، رفتارها، اهداف)، ارائه محتوا به زبان عامیانه و زبان ترجیحی، محتوا را با استفاده از اطلاعات بهداشتی در دستورالعمل ها برای بیان معنای آن تفسیر شود، و برمبنای اطلاعات به افراد اجازه مراقبت داده شود و تغییراتی برای بهبود سلامت و رفاه ایجاد کنند. کارکردهای کلی سلامت دیجیتال برای مراقبت های اولیه عبارتند از: جمع آوری اطلاعات سلامت (ایجاد پلت فرم)، تجمیع و درک اطلاعات بهداشتی برای ایجاد یک پرونده کامل سلامت و برجسته کردن اطلاعات مهم سلامت، و استفاده از اطلاعات بهداشتی برای بهبود سلامت به روش هایی که مراقبت فرد محور را ترویج می کند، تیم های مراقبت را پشتیبانی می کند، تنظیمات مراقبت را در بر می گیرد و بطور کلی زندگی را آسان تر می کند. سلامت دیجیتال می تواند از مراقبت های اولیه پشتیبانی کند، دستیابی به این چشم انداز مستلزم: پذیرش از طرف پزشکان و جویندگان مراقبت که از سیستم های سلامت دیجیتال استفاده می نمایند، پشتیبانی از متخصصان انفورماتیک و سیستم بهداشتی که این سیستم ها را ارائه می دهند، تمایل فروشندگان سلامت دیجیتال برای تغییر سیستم های خود، اختلال در بازار متمرکز موجود برای امکان نوآوری، مقامات و سیاست های جدید برای اجرای سلامت دیجیتال مطابق با استانداردها، و تعهد سیاست گذاران به اجرای قوانین، مقررات و معیارهایی که تجربیات زنده کاربران سلامت دیجیتال را ارزیابی می نماید. برای اجرای موفقیت آمیز، همه الزامات باید بطور همزمان برآورده شوند و برآورده کردن الزامات نمی تواند باری را به مراقبت های اولیه اضافه کند. شکست از هر بخش منجر به ادامه وضع موجود خواهد شد. در صورتیکه باید مشوق های استفاده معنادار پذیرش ملی پرونده الکترونیک سلامت را تحریک کرد، بازار را نیز باید تثبیت کرد و فروشندگان قدرتمند، دارای منابع و تثبیت شده را ایجاد کرد. برای پشتیبانی از این امر، بازار سلامت دیجیتال باید یک بازار آزاد باشد که از نوآوری پشتیبانی کند. تسلط چند فروشنده انفورماتیک بر بازار همراه با قابلیت همکاری محدود، پزشکان و روش های درمانی را در سیستم های موجود قفل کرده و نوآوری را خفه می کند. اجرای این فناوری در سیستم های بهداشت و درمان ملی و استراتژی های فناوری اطلاعات هنوز به کندی پذیرفته شده و با محدودیت هایی متوقف می شود. انتخاب نرم افزار منبع باز ممکنست از وابستگی به صاحبان یک محصول اختصاصی پیشگیری کند، برای اینکه کد منبع آزادانه در دسترس خواهد بود و هر فروشنده می تواند خدمات پشتیبانی و سفارشی سازی را به کاربران عرضه نماید. نمونه هایی از نرم افزار پرونده الکترونیک سلامت منبع باز که هم اکنون مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از OSCAR که در دانشگاه مک مستر توسعه یافته و به صورت گسترده در کانادا استفاده می شود، و OpenEMR که بوسیله همکاری در ایالات متحده توسعه یافته است. Canada Health Infoway، مؤسسه پان کانادایی که به دولت های استانی و منطقه ای گزارش می دهد و وظیفه ترویج راهکارهای سلامت دیجیتال را برعهده دارد، در سراسر سایت های مراقبت های اولیه در کانادا استفاده می شود. استانها و مناطق باید فقط این پرونده الکترونیکی سلامت را برای مراقبت های اولیه تامین کنند. اگر واقعاً متعهد به بهبود سلامت مردم کشورمان هستیم، به یک حرکت جسورانه مانند این نیاز است. ژاپن، سنگاپور، کره و تایلند چهار کشوری هستند که از نظر توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در منطقه آسیا و اقیانوسیه در ده کشور برتر قرار دارند. در حوزه دنیای دیجیتالی شدن سریع، استفاده از اینترنت به یک عامل اجتماعی اصلی تعیین کننده سلامت تبدیل گشته است. دسترسی به اینترنت در خانه به بالای ۹۵ درصد در ژاپن، کره و سنگاپور رسیده است، بااینکه تایلند هنوز درحال توسعه زیرساخت های خود است و هم اکنون تحت پوشش ۸۵ درصدی قرار دارد. هر چهار کشور به اهمیت سیاست های ملی مطابق با وضعیت شکاف دیجیتال فعلی پی بردند. تلاش مستمر برای ارتقای سلامت در ژاپن، کره، سنگاپور و تایلند به شهروندان این کشور این امکان را می دهد که نه فقط طولانی تر زندگی کنند، بلکه سالم تر نیز زندگی کنند. بیشتر کشورهای اروپایی برای توسعه و پیاده سازی سیستم های پرونده الکترونیک سلامت، راهبردی به وجود آورده اند، این به مفهوم دسترسی بیشتر به سوابق بهداشتی توسط ذی نفعان گوناگون است. اروپای غربی در طراحی و اجرای پرونده الکترونیک سلامت با استفاده از کارت سلامت الکترونیکی پیشرو بود. آلمان نخستین کشوری بود که پرونده الکترونیک سلامت را در سال ۱۹۹۴ اجرا کرد و تا حالا بیشترین تعداد رکورد از این نوع را بین مردم خود توزیع کرده است. تلاش انگلیسی ها یکی از معدود کوشش های پایدار برای پیاده سازی پرونده های سلامت الکترونیکی است که توسط وزیر بهداشت آنها در مقیاس ملی به عنوان "جواهری در تاج" توصیف شده است. در برخی از کشورها پورتال های بیمار راه اندازی شده اند یا درحال توسعه هستند. پورتال ها به طور معمول شامل زیرمجموعه ای از اطلاعات بیمار است که بوسیله پرونده الکترونیکی سلامت جمع آوری می شود و در قالبی ارائه می شود که کاربر پسندتر و در رابطه با نیازهای بیماران باشد. در فنلاند، پورتال بیمار My Kanta به همه افراد دارای کد هویت شخصی فنلاندی اجازه می دهد تا به اطلاعات سلامت خود بصورت آنلاین همچون سوابق پزشکی خود (مانند یادداشت های پزشک و گزارش های پرستار) و نسخه های الکترونیکی دسترسی داشته باشند، رضایت نامه ها (از جمله برای اشتراک گذاری داده ها و اهدای عضو) را مدیریت کنند و تاریخچه گزارش نحوه ی استفاده از داده هایشان را مشاهده کنند. در استونی، همه شهروندان می توانند به سوابق سلامت الکترونیکی خود دسترسی داشته باشند و داده های پزشکی را بررسی نمایند و فرآیندهای خاصی همچون درخواست گواهی سلامت را شروع کنند، همین طور به بیماران این امکان را می دهد که داده های سلامت خودرا به اشخاص ثالث اهدا کنند تا از آنها برای اهداف تحقیقاتی استفاده نمایند. در لوکزامبورگ، بیماران بعد از امضای قرارداد هماهنگی مراقبت با پزشک خود، دسترسی کامل به پرونده بیمار خود، دریافت می کنند. در نروژ، Helsenorge به عنوان پورتال سلامت ملی برای شهروندان در نظر گرفته شده است. هلسنورژ شامل یک پلت فرم (زیرساخت پایه) و خدمات مختلف همچون کارت واکسن، تعویض پزشک خانواده، مروری بر نسخه ها، داروها، دسترسی به سوابق بیمار، قرار ملاقات ها، و مشاوره های الکترونیکی (شامل ویدئو) می باشد. در لهستان، حساب اینترنتی بیمار (IKP) در سال ۲۰۱۸ در قالب پروژه «پلتفرم سلامت الکترونیک» (پلتفرم P1) معرفی گردید که بیمار را قادر می سازد تا به اطلاعات سلامت شخصی خود همچون نسخه ها، ارجاعات، سفارش های دستگاه های پزشکی، مزایای ارائه شده و هزینه آنها، تصمیم های بالینی اتخاذ شده توسط ارائه دهندگان مراقبت های اولیه و مرخصی پزشکی دسترسی داشته باشد. همین طور به بیمار اجازه می دهد تا به شخص دیگری اجازه دسترسی به داده های پزشکی یا اطلاعات سلامتی را بدهد، دسترسی با استفاده از پروفایل های هویت بانکداری الکترونیکی اعطا می شود. در دانمارک پورتال عمومی سلامت الکترونیکی sundhed.dk به همه شهروندان و متخصصان سلامت اجازه می دهد به داده هایی مانند نتایج آزمایش ها، سوابق پزشکی الکترونیکی، نظارت خانگی پزشکی ازراه دور و دارو دسترسی داشته باشند. خدمات جدید همچون قرار ملاقات با سیستم مراقبت های بهداشتی، برنامه های سفارشی برای بیماران مزمن در سراسر دانمارک در حال اجرا می باشد. در پرتغال، وزارت بهداشت یک پورتال آنلاین برای بیماران به نام پورتال SNS (خدمات بهداشت ملی) به وجود آورده است که به کاربران ثبت نام شده امکان دسترسی به سوابق پزشکی، نسخه های آنلاین، برنامه ریزی قرار ملاقات و ارتباط با متخصصان سلامت را می دهد. از سال ۲۰۱۷، پرونده الکترونیک سلامت بیماران در سوئد توسط بیماران قابل دسترسی بوده است. بیماران به اطلاعات مربوط به خدمات بهداشتی و دندانپزشکی، همچون یادداشت های پزشک، نتایج آزمایش، تاریخچه واکسیناسیون، داروها، ارجاعات، و نام افرادی که به پرونده پزشکی آنلاین آنها دسترسی داشته اند، دسترسی دارند. در صورتیکه بیماران نمی توانند اطلاعات موجود در پرونده خودرا تغییر دهند، اما می توانند نظراتی را در جایی که اطلاعات ممکنست نادرست باشد اضافه کنند. توانمندسازی افراد برای دسترسی به اطلاعات سلامت شخصی خود، بخش مهمی از استراتژی سلامت الکترونیک سوئد است. در ایالات متحده، قانون درمان قرن ۲۱، توسعه دهندگان فناوری اطلاعات سلامت را ملزم می کند تا یک API (رابط برنامه نویسی کاربردی) ایجاد کنند و در دسترس ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی قرار دهند که به بیماران اجازه می دهد «بدون تلاش ویژه» به سوابق خود دسترسی داشته باشند. قانون بازیابی و سرمایه گذاری مجدد آمریکا (ARRA) بودجه ۱۹ میلیارد دلاری را برای ترویج پذیرش پرونده الکترونیک سلامت با الزام «استفاده معنادار» فراهم نمود. الزام "استفاده مدلول دار" بیان می کند که پرونده الکترونیک سلامت باید بطور مؤثر و برای ارتقای کیفیت و کارایی در سیستم مراقبت های بهداشتی استفاده گردد. با وجود این هدف، گزارش شورای ملی تحقیقات (NRC) نشان میدهد که بیشتر فناوری های فعلی پرونده الکترونیک سلامت طراحی ضعیفی و ناکارآمدی دارند. یک نکته مهم در پروسه توسعه پرونده الکترونیک سلامت، برنامه ریزی برای حفظ و نگهداری طولانی مدت این پرونده ها است. هم اکنون دقیقاً معین نیست که پرونده الکترونیک سلامت چه مدت نگهداری می شود، مطمئناً طول مدت زمان از میانگین ماندگاری پرونده های کاغذی بیشتر خواهد شد. یکی از راهکارهای پیشنهادی برای چالش دسترسی طولانی مدت و قابلیت استفاده از داده ها بوسیله سیستم های آینده، استانداردسازی زمینه های اطلاعاتی به روشی متغیر با زمان، مانند زبان XML است. فرمت پایه XML ازطریق یک پروژه Spri در اروپا مورد آزمایش اولیه قرار گرفته و برای اهداف اتحادیه اروپا مناسب می باشد. Spri به هیئت ملی بهداشت و رفاه سوئد و ‌بایگانی ملی سوئد سفارش کرده است که دستورالعمل هایی را در مورد استفاده از XML به عنوان قالب ‌بایگانی برای اطلاعات EHCR (سوابق الکترونیکی مراقبت سلامت) صادر کنند. اما این زیرساخت ها در ایران مبهم و پیچیده هستند. فناوری اطلاعات و ارتباطات برای پرونده الکترونیک سلامت می تواند مشکلات مربوط به سلامت را حل کند. یک سیستم پرونده الکترونیک سلامت که هدایت آن دشوار است ممکنست توجه پزشک را از بیمار دور کند، یا ممکنست موجب شود که پزشک بطور کلی سیستم را رد کند. طرح های آینده پرونده الکترونیک سلامت ممکنست دارای یک دستگاه بیمار یکپارچه باشند تا بیماران بتوانند در زمان انتظار برای مواجهه، داده ها را به سیستم وارد کنند. این ممکنست زمان ورودی داده را برای پزشکان در طول ویزیت کم کند. علاوه بر این، سیستم های پرونده الکترونیک سلامت باید عملکردهایی برای کاهش زمان و بار شناختی مرتبط داشته باشند. تعدادی از خاصیت های پرونده الکترونیک سلامت پیشنهادی عبارتند از: اشتراک گذاری آسان و اسکن بصری صفحه نمایش با فهرست مشکلات، ارائه خلاصه ای از بازدیدهای قبلی و ارائه دسترسی به داده های دیجیتال از منابع مرتبط دیگر. اهداف پرونده الکترونیک سلامت همچنان بر بیماری متمرکز است و خیلی از عواملی که می توانند در سلامت کلی فرد نقش داشته باشند نادیده گرفته می شوند. این عوامل شامل خطرات شخصی، رفتارها، ساختار خانواده و تأثیرات شغلی و محیطی است. مراقبت های اولیه به پرونده الکترونیک سلامت نیاز دارد تا از تمرکز بر بیماری فراتر رفته و در عوض بر کل فرد تمرکز کند و فراتر از مستندسازی به تفسیر و ردیابی اطلاعات در طول زمان حرکت نماید. عملکردهای پیشرفته هنوز مورد نیاز است، از جمله: اصلاحات پرونده الکترونیک سلامت، استفاده گسترده از پورتال های بیمار، ادغام یکپارچه با برنامه های کاربردی خارجی، و پیشرفت زیرساخت ها و سیاست های ملی. این اصلاحات به سه مرحله تقسیم می شود: ترویج جمع آوری و به اشتراک گذاری داده ها، ارتقای تبادل اطلاعات سلامت و بهبود نتایج. در نهایت، تعدادی از عملکردها به توسعه زیرساخت، مدلهای تجاری جدید، و تغییرات سیاست خارج از کنترل توسعه دهندگان پرونده الکترونیک سلامت نیاز دارند، مانند: پیشرفت تبادل اطلاعات سلامت، استانداردسازی داده ها، اصلاحات نظارتی حریم خصوصی و امنیت، و ادغام دستورالعمل ها و اولویت های ملی. توانمندسازی مصرف کننده زمانی به وجود می آید که اطلاعات باکیفیت بصورت شفاف تر در اختیار مصرف کنندگان قرار می گیرد. دوگانگی عمومی ناشی از ترس از استفاده از سوابق بهداشتی برای تجاوز به حریم خصوصی آنها وجود دارد. دولت باید تامین مالی را در اولویت قرار دهد و مشوق های مالیاتی را برای تشویق استفاده گسترده تر عرضه نماید. با اجرای پرونده الکترونیک سلامت می توان به اصلاح مراقبت های بهداشتی و مزایای مربوط به آن دست یافت، از جمله: دسترسی به مراقبت های بهداشتی، بهبود کیفیت و عملکرد سیستم مراقبت های بهداشتی (حریم خصوصی، قابلیت دسترسی، کارایی)، مهار هزینه (هماهنگی مراقبت، بهبود عملکرد پزشکی مبتنی بر شواهد، منبع معتبر برای تحقیقات سیستماتیک، بهبود هماهنگی مزایا، ارتقای پیشگیری و تقویت سلامت عمومی)، مشوق هایی برای ترویج پذیرش فناوری اطلاعات سلامت (مشوق های مالی، مشوق های مالیاتی، برنامه های کمک هزینه، افزایش سلامتی و شفافیت در مراقبت های بهداشتی، مشوق های غیرمالی)، برنامه های استحقاقی. اتخاذ سوابق پرونده الکترونیک سلامت و اصلاحات مدیریتی برای بهبود مدیریت بوروکراسی های استحقاقی می تواند به صرفه جویی و بهبود خدمات با ارزش قابل توجهی برای مالیات دهندگان و ذی نفعان حقوقی برسد. این شامل: پس انداز بوسیله هماهنگی مزایا صرفه جویی و اجتناب از هزینه بوسیله کاهش آزمایش ها و روش های تکراری کاهش هزینه های اداری بوسیله کارآیی یک رکورد دیجیتال برای صورتحساب و پرداخت کاهش هزینه ها بوسیله ساده سازی، ادغام بوروکراسی های استحقاق و فرآیندهای تجاری صرفه جویی بوسیله بهبود مدیریت بهداشت عمومی و شناسایی بهترین شیوه ها صرفه جویی بوسیله روش های بهبود یافته و برپایه فناوری شناسایی تقلب، اتلاف و سوء استفاده در تعیین صلاحیت، پردازش ادعاها و غیره. استانداردها باید به جمع آوری گسترده و استفاده از داده ها برای به اشتراک گذاری اطلاعات و هوش تجاری در آینده بپردازند: استانداردهای (فراداده، پروتکل تبادل داده، پروتکل یکپارچه سازی سیستم، امنیت / حریم خصوصی، نگهداری، پیکربندی، پروسه تجاری و رفتار برای تبادل اطلاعات مراقبت های بهداشتی)، رضایت استاندارد، قوانین استاندارد که بر ارائه مراقبت های بهداشتی و تبادل اطلاعات حاکم است. عناصر زمینه ای مؤثر بر سیاستگذاری در سه دسته فرهنگی-اجتماعی، اقتصادی-مالی و سیاسی- اجرائی هستند که با موانع مختلفی برای استقرار پرونده الکترونیک سلامت شناسایی شده اند. طراحی نقشه راه که توسط ذی نفعان کلیدی تأیید می شود، شفاف سازی تکلیف هر یک از ذی نفعان، اختصاص بودجه مناسب، تحلیل خط مشی و تبیین نقش عوامل زمینه ای، محتوا، پروسه و سیاستگذاری و توجه به زیرساخت ها از راهکارهای کلیدی برای اجرای موفق تر برنامه پرونده الکترونیک است. روند سیاستگذاری نیز در اجرا و ارزیابی سیاست با چالش های فراوانی مواجه بوده است، به شکلی که بعد از گذشت ۲۰ سال از تصویب مصوبات قانونی، اجرا برمبنای وظایف محوله نبوده و به عاقبت نرسیده است. ایجاد سامانه جامع اطلاعات سلامت شهروندان ایرانی از سال ۱۳۸۳ در بند (ه) ماده ۸۸ برنامه چهارم توسعه کشور به همراه برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع در ایران در نظر گرفته شد و در مهر ۱۳۸۶ با تمرکز بر ایجاد و استفاده از پرونده الکترونیک سلامت؛ وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مسئول اجرای آن شد. تشکیل و اجرای سوابق الکترونیکی در برنامه های پنجم، ششم و هفتم توسعه و همین طور قانون برنامه بودجه سالهای ۱۳۹۸، ۱۳۹۹، ۱۴۰۰، ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ مورد تاکید قرار گرفته است. در طول این سال ها، سیستم سلامت ایران اغلب توجه ویژه ای به پرونده الکترونیک سلامت داشته است. برمبنای اسناد بالادستی طی دو دهه گذشته، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای ارتقای مستمر کیفیت خدمات بهداشتی و افزایش راندمان ناگزیر به ایجاد سامانه جامع اطلاعات سلامت شهروندان ایرانی است. زمان بندی متفاوت برای اجرای سیاست ها موضوع دیگری است که به آن توجه کافی نشده است. برمبنای بررسی اسناد بالادستی، بازیگران بطور کامل و دقیق شناسایی نشده اند و وظایف آنها در این سال ها به خوبی مشخص نشده است. در مطالعات مختلف نقش بازیگرانی مانند وزارت ارتباطات، وزارت اقتصاد، سازمان امور مالیاتی، نیروی کار ارائه دهنده خدمات، سازمان صنفی فناوری اطلاعات و ارتباطات، شرکت های خصوصی خدمات و داروخانه ها ارائه کننده سلامت الکترونیک ذکر شده است. عوامل اصلی پرونده الکترونیک سلامت به شرح زیر است: وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی (به عنوان متولی پرونده الکترونیک سلامت)، شورای اجرائی فناوری اطلاعات (به عنوان ناظر طرح سلامت الکترونیک در دولت الکترونیک)، شورای عالی بیمه (به عنوان نهاد نظارتی بیمه های پایه درمان که مسئولیت طراحی و ابلاغ نسخه الکترونیکی آن برمبنای قانون بودجه سال ۱۳۹۹ را بر عهده دارد)، سازمان بیمه سلامت ایران (به عنوان متولی تشکیل پایگاه اینترنتی آنلاین بیمه درمان کشوری) سازمان ها و صندوق های بیمه درمانی (به عنوان خریدار خدمات سلامت)، سازمان نظام پزشکی (متولی صدور امضای الکترونیکی)، بیمارستانها و مراکز بهداشتی، تشخیصی، درمانی و دارویی (متعهد به ارائه خدمات برمبنای پرونده الکترونیک سلامت) و شرکت های خدماتی (واسطه و خدمات زیربنایی) فناوری اطلاعات و همین طور مردم هستند. هماهنگی ضعیف بین بخشی و درون بخشی برای توسعه پرونده الکترونیک سلامت، زمانی که با رشد بخش خصوصی برای ارائه خدمات سیستم سلامت همراه شد، مشکلاتی را به وجود آورده است. الزامات و پیش نیازهای لازم برای اجرای سیاست پرونده الکترونیک سلامت در دو دهه اخیر مورد توجه کافی قرار نگرفته است: مواردی مانند محدودیت های رفتاری و زیرساختی و بودجه، مشکلات فنی و ضعف در سیستم های سخت افزاری و نرم افزاری (ناهماهنگی کدها، عدم پیش بینی مکانیسم های تضمین امنیت و محرمانگی اطلاعات، عدم اجرای امضای الکترونیکی و ضعف در زیرساخت)، عدم تعیین متولی اصلی برنامه، عدم توجه کافی به زیرساخت های فنی و فیزیکی لازم، نبود تجهیزات شبکه و زیرساخت برای اتصال مراکز به یکدیگر، عدم دسترسی کافی به اینترنت پر سرعت در مراکز خدمات درمانی، فقدان دانش، کمبود نیروی متخصص در سلامت الکترونیک، تجهیزات کامپیوتری ضعیف، فقدان سیستم استاندارد تبادل اطلاعات سلامت، حساسیت بالا برای اطمینان از محرمانه بودن و امنیت اطلاعات بیمار، پیچیدگی تعریف دسترسی افراد مختلف به اطلاعات بیمار، فقدان ضوابط و مقررات قانونی لازم و کافی برای اجرای ثبت الکترونیکی، عدم هماهنگی بین دانشگاه های علوم پزشکی و مراکز فناوری اطلاعات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تغییرات و جابجایی های گسترده در مدیران اصلی درگیر در سیستم سلامت ملی و متولیان فناوری اطلاعات. باتوجه به بررسی قوانین و اسناد بالادستی، بااینکه در نقشه جامع علمی سلامت ایران در سال ۱۳۸۹ و برنامه توسعه سلامت، ایجاد بانک اطلاعاتی جمعی، از وظایف مهم مدیریت فناوری اطلاعات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ذکر شده است. طی ۲۰ سال قبل موفقیتی در ایجاد یک سیستم واحد داده سلامت نداشته و برعکس، سیستم های اطلاعاتی متنوع و پراکنده ای را به دنبال داشته است به شکلی که تبادل اطلاعات بین سیستم ها و سطوح مختلف اطلاعاتی وجود نداشته باشد. در برنامه پنجم توسعه، تشکیل پرونده الکترونیک سلامت ایرانیان در ۲ سال اول برنامه و همین طور تعامل خدمات بیمه ای با سامانه پرونده الکترونیک سلامت در سال ۹۵ سفارش شد، اما کمبود اعتبارات بودجه ای و تحریم های بین المللی بر اقتصاد ایران به شدت بر اجرای سیاست سلامت الکترونیک تأثیر گذاشته است. وزارت بهداشت، از راه اندازی چهار طرح پرونده الکترونیک سلامت در سال ۱۳۹۶ آگاهی داد و سپس وزیر بهداشت از رونمایی از پرونده الکترونیک سلامت در سال ۱۳۹۸ خبر داد، اما با بیان عدم امکان عملیاتی شدن این طرح توسط دبیرخانه های ناظر طرح مواجه گردید. نسخه الکترونیکی از سال ۱۳۹۹ بعد از طی مراحل آزمایشی برقرار شد که منجر به کاهش مراجعات غیرحضوری، ازدحام جمعیت و بی نظمی در دفاتر خدمات دولتی که سازمان های بیمه خدمات ارائه می کردند، شد. این به علت حذف دفترچه های کاغذی و مراحل آزمایشی نسخه الکترونیک بود. علاوه بر این، دریافت خدمات از پزشکان سرپایی، داروخانه ها، خدمات نیازمند بیمه تکمیلی، قطع برق و اینترنت و کندی سیستم های کامپیوتری با چالش های زیادی مواجه بود. با وجود تصویب بخشنامه های گوناگون درباب تشکیل پرونده الکترونیک سلامت در ایران و اقدامات مختلف برای اجرای تکالیف قانونی، هنوز تا اجرای کامل آن فاصله وجود دارد. این مساله خسارات مالی، اتلاف وقت و اعتماد مردم و ذی نفعان را در پی دارد. در گزارش مجلس شورای اسلامی درباب الزامات قانونی و چالش های اجرائی پرونده الکترونیک سلامت، زمان بندی های مختلف در اسناد بالادستی، نبود نقشه و معماری کلان یکپارچه و عدم تناسب ساختار اجرائی با ابعاد و وسعت ذکر شده است. درباب ذی نفعان پرونده الکترونیک سلامت، بازیگران مختلفی ایفای نقش کرده اند و برمبنای یافته های پژوهشی، بازیگران کلیدی در ضمن ۲۰ سال از برنامه چهارم توسعه، مشخص نشده است. همین طور نقش آنها در برنامه ریزی و اسناد بالادستی به وضوح ذکر نشده است و در نتیجه بر برنامه ریزی راهبردی تأثیر گذاشته و سطح هماهنگی بین بازیگران کلیدی در اجرای برنامه را می کاهد. پرونده الکترونیک سلامت با تمرکز بر اولویت شروع طرح پزشک خانواده و زنجیره ارجاع در اسناد بالادستی مورد توجه قرار گرفت که به علت شکست برنامه پزشک خانواده در سالهای اخیر، تشکیل پرونده الکترونیک سلامت را نیز تحت تأثیر قرار داده است. طراحی نقشه راه تأیید شده توسط ذی نفعان کلیدی، شفاف سازی وظایف هر یک از ذی نفعان، اختصاص بودجه مناسب و توجه به زیرساخت ها همچون راهکارهای کلیدی برای ایجاد موفقیت آمیزتر برنامه پرونده الکترونیک سلامت است. داده های سلامت یکی از محافظت شده ترین و با ارزش ترین منابع اطلاعات شخصی هستند و توسعه سیستم های رضایت بیمار که به کاربران اجازه می دهد درباره ی نحوه ی استفاده از داده هایشان، انتخابی آگاهانه داشته باشند و با چه کسانی به اشتراک گذاشته شوند، سوابق و پورتال های مواجهه با بیمار در توسعه سلامت الکترونیکی اهمیت حیاتی دارد. تسهیل کننده ها برای اتخاذ و استفاده از عملکردهای پیشرفته پرونده الکترونیک سلامت عبارتند از: مراقبت مبتنی بر تیم، پشتیبانی فنی کافی، ارتباطات و آموزش برای کارکنان و پزشکان، استراتژی های جایگزین برای مراقبت از بیمار در دوران انتقال، و توسعه فرآیندهای جدید و روش های جریان کار. بااینکه پرونده الکترونیک سلامت (EHR) به عنوان یکی از اجزای حیاتی مراقبت های بهداشتی مدرن مطرح می شود، تأثیر ناخوشایندی بر خیلی از پزشکان دارد و به یکی از دلیلهای اصلی فرسودگی شغلی پزشکان تبدیل گشته است. خیلی از کاربران، مدیران، ارائه دهندگان خدمات و مجریان از نخستین گام ها در راه پیاده سازی یک سیستم ملی پرونده الکترونیکی سلامت واقعاً جامع، لطمه دیده اند. از آنجا که کارکنان مراقبت های بهداشتی از کاربران پرونده الکترونیک سلامت هستند، توجه به نظرات آنها در موفقیت پروژه مؤثر است. دو کلید برای بهبود وضعیت پرونده الکترونیک سلامت وجود دارد: نخستین راه ساختن سیستم های بهتر است؛ که ممکنست توسط شرکت های موجود یا با ابزارها و برنامه های جدید توسعه یافته توسط دیگران صورت گیرد. دومین راه، تجسم مجدد کار است؛ فکر کردن به راه های جدید برای ارائه مراقبت هایی که از فناوری بهره می برند بدون این که کار و گردش کار قدیمی مبتنی بر کاغذ تکرار شود. فناوری در تمام بخش های زندگی روزمره ما همچون مراقبت های بهداشتی نفوذ کرده است. پزشکان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید خودرا با این تغییرات در مدلهای ارائه مراقبت وفق دهند. برای اینکه نسل های جوان بدنبال دسترسی به نیازهای بهداشتی خود در خارج از مطب پزشک هستند. درگیر کردن و توانمند ساختن جهت استفاده از فناوری ممکنست به مردم این امکان را بدهد که مستقل بمانند، سالم تر زندگی کنند و از مراجعه غیرضروری اداری اجتناب کنند، در نتیجه فشار بر نیروی کار محدود مراقبین بهداشتی کاسته می شود. ماهیت «نگاه بالا به پایین» برنامه ملی، باوجود اطمینان از رهبری و پشتیبانی سطح بالا، منجر به عدم مشارکت سازمانی و کاربران در تصمیم گیری شده است. باوجود برخی مزایای اولیه، خصوصاً در ارتباط با زیرساخت و توسعه ظرفیت داخلی، نتایج تحقیقات نشان می دهد که سیستم های نرم افزاری هنوز در برآوردن نیازهای سازمانی و کاربر با مشکل مواجه بوده اند. در اجرای پرونده الکترونیک سلامت چالش های فرهنگی، اجتماعی، زیرساختی و بالینی وجود دارد. لازم است علاوه بر رفع مشکلات فنی، کارهایی مانند بازاریابی اجتماعی، فرهنگ سازی صورت گیرد تا در نهایت مقاومت فرهنگی جامعه کم شود و استقبال کاربران نسبت به آن افزایش یابد. در سیستم ارجاع، هماهنگی الکترونیکی و یکپارچه سازی اطلاعات بین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، دسترسی به سوابق بیمار و امکان ردیابی ارجاعات می تواند منجر به ادامه مراقبت شود، در صورتیکه کیفیت مراقبت، تصمیمات بالینی و نتایج سلامت بهبود می یابد. دلیلهای اساسی شکاف های موجود در کیفیت شامل زیرساخت فناوری اطلاعات بهداشتی توسعه یافته و بهبود یافته است، با این استدلال که فناوری اطلاعات سلامت نقش اصلی را در بهبود ایمنی، اثربخشی، بموقع بودن، کارایی، برابری و تمرکز بر بیمار ایفا می کند. زمان ثبت پرونده الکترونیک سلامت حالا است! استفاده گسترده از سوابق الکترونیکی می تواند به صورت گسترده ای مراقبت های بهداشتی و درمانی بیمار را بهبود بخشد، سیستم مراقبت های بهداشتی را ساده تر کند، آنرا کارآمدتر کند و میلیاردها دلار در هزینه های غیرضروری صرفه جویی کند. از بسیاری جهات، این یک نقطه کلیدی برای اصلاحات مراقبت های بهداشتی است که در دستور کار رییس جمهور جدید و مجلس قرار خواهد گرفت.

1403/04/30

10:39:03

5.0 / 5

9494

تگهای خبر: آموزش , اینترنت , برنامه , بهداشت و درمان

مطلب مسترلمون را می پسندید؟

(1)

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

نظرات بینندگان در مورد این مطلب

نظر شما در مورد این مطلب

نام:

ایمیل:

نظر:

سوال:

= ۲ بعلاوه ۴

دوستان مسترلمون

آموزشگاه خیاطی انتخابات مجلس ، کاندیدای مجلس خرید و فروش خودرو طراحی سایت فیش حج

پربیننده ترین ها

پربحث ترین ها

جدیدترین ها

تگها

بیماری پزشك برنامه درمان رپورتاژ خدمات آموزش تولید

صفحه اخبار

بازگشت به صفحه اصلی